dimarts, 19 de febrer del 2008

Les teves mans





ME TIENES EN TUS MANOS


Me tienes en tus manos
y me lees lo mismo que un libro.
Sabes lo que yo ignoro
Y me dices las cosas que no digo.
Me aprendo en ti más que en mí mismo.
Eres como un milagro de todas las horas,
como un dolor sin sitio.

Si no fueras mujer fueras mi amigo.
A veces quiero hablarte de mujeres
que a un lado tuyo persigo.
Eres como el perdón
y yo soy como tu hijo.

!Que buenos ojos tienes cuando estás conmigo!
!Que distante te haces y qué ausente
cuando a la soledad te sacrifico!
Dulce como tu nombre, como un higo,
me esperas en tu amor hasta que arribo.
Tú eres como mi casa,
eres como mi muerte, amor mío.

Jaime Sabines

Vols veure el video de Secret Garden?

8 comentaris:

Maite Fruitós ha dit...

Mmmmm una peça preciosa d'un grup que m'encanta! La poso ben sovint a classe, és una peça molt especial aquesta... Gràcies per regalar-nos-la aqui abans d'anar a dormir.

Aisss aquests poetes! Mira que en saben eh d'expressar sentiments...
Molt bonic, Kamal, m'agrada molt!

Una abraçada

Anònim ha dit...

i Sabines al final d'un poema diu:

"te invito a comer uvas esta tarde,
o a tomar café, si llueve.. "


Vinga, convido a un café!

Anònim ha dit...

Si Myt, no fa massa temps que els he descobert, però deu n'hi do quina parella, irlandesa i noruec, m'encanten i penso que tenen algunes peces francament sublims.

Mil Petons, apa. ;-)

Anònim ha dit...

Habibi, raïm o cafè?
Doncs que sigui un cafè, però ara no plou...ummm!
Bé, quedem per fer un cafè i porto una regadora per anar llençant aigua i que sembli que plou.

Oido cocina!!
Que siguin dos cafès!!!

Anònim ha dit...

Preciosa poesía...Y la música lo mismo. Es como para quedarse aquí, y no irse.

Un beso.

Anònim ha dit...

Hola Sak,
La poesia esta puesta para distraer la mente i la musica el oido de aquel/lla que pasa por aquí.
Quedate, ponte comoda...dejate llevar por las notas.....allí a donde te lleven.

UN beso

Anònim ha dit...

hola kamal! quina poesia tan maca i la música es preciosa, és de les que et fa flotar fent ondulacions com una fulla gronxada per un vent suau...

Una abraçada :-))

Anònim ha dit...

Quina imatge, la de la fulla ondulant!!
La veritat es que no em canso d'escoltar-la. I el més curiós es que la van presentar al festival d'Eurovisió al 95 o al 97 i va guanyar (l'únic cop que ha guanyat una peça instrumental) i és una peça boníssima. I la poesia, doncs ja veus ..el tal Sabines en sap d'expressar coses que li poden passar a qualsevol.

Una abraçada ben forta ;-))